Het vredige meer in het woud

Dit meer ligt midden in het bos. Je kunt hier heen gaan om te ontspannen en of met je vrienden te kletsen. Hier worden niet vaak gevechten gehouden. Alleen oefen gevechten. Het meer is niet erg groot en glas helder. het is ook niet erg diep Op sommige stukken kan worden gezwommen. Er zijn hier ook een paar oude oer stenen waar de zielen van de ouden in rusten.


Met hoeveel tegelijk: Maximaal 4 personen
Wat word er gedaan: Soms een oefen gevecht en natuurlijk kletsen.

Tygo zat op een steen aan de rand van het meer. Hij ademde de koele lucht in. Deze plek was op dit moment een en al rust. Hij wist wel dat hier meer mensen hoorde te komen maar hij had ze nog niet gezien.
In het meer zag hij zijn eigen spiegelbeeld dat hem zo vertrouwd was. Er was geen enkele rimpeling in het meer te zien, wat je als vreemd kon opvatten, maar voor Tygo gewoon was.

Sorcha liep door het woud. Ze was van plan om naar het meer te gaan. Gewoon om wat rust te vinden. Ze hoorde de bomen tegen haar fluisteren, maar ze kon niet verstaan wat ze zeiden. Tussen de bomen door zag ze de oeroude stenen al staan. Daar had ze als kind altijd bij gespeeld. Het was nogsteeds een van haar favorite plekken. Ze duwde voorzichtig de laatste tak opzij.

Voorzichtig boog Tygo zich voorover om vervolgens zijn vingertoppen in het water te laten zakken. Kleine rimpelingen ontstonden er als gevolg. Hij schepte een klein beetje water op en wreef dit in zijn nek. Het voelde koel aan. Maar niet koud, eerder verfrissend. Opnieuw snoof hij de frisse lucht op.

Sorcha zag dat er een jongen op een van de stenen zat. Ze glimlachte en liep naar hem toe. Ze herkende de jongen, maar wist zijn naam niet. Hij hoorde bij haar. Hij streed mee tegen Vrouwe Oonagh. Ze zag hoe hij zich waste. "Hallo." Zei ze.

Licht geschrokken draaide Tygo zich om. Hij had niet verwacht dat hij hier niet alleen was. Toen hij zag wie het was, was hij lichtjes opgelucht. Hij kende Sorcha niet persoonlijk, maar hij wist wie ze was. Ze zou hem geen kwaad doen. "Hey" zei hij terug.

"Wat leuk dat je hier bent." Zei Sorcha en ging naast de jongen op de grond zitten. Ze keek hem aan en glimlachte. "Apart hé dit meer? Het is anders dan andere meren. Sommige mensen zeggen dat dit water heelende krachten heeft." Ze keek naar het meer. "Niet dat ik daar ooit iets van gemerkt heb." Zei Sorcha lachend.

"Ach ik woon hier ook maar" antwoorde hij glimlachend. Van helende werkingen had hij ook nog nooit gehoord, maar hij voelde zich een beetje schuldig omdat hij het meer zomaar had gebruikt om even zich te 'wassen".
"Sorcha was het toch?" Vroeg hij met een lichte aarzeling. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht dat hij het bij het rechte eind had.

"Ja dat klopt ik ben Sorcha." Zei Sorcha en ze keek de jongen aan. "Mag ik vragen hoe jij heet? Ik weet het niet meer." Sorcha voelde zich vervelend omdat ze de naam van de jongen niet meer wist.
Ze deed haar voeten in het water. Het was lekker verkoelend.

Tygo zag dat het haar speet dat ze zijn naam niet wist. "Maakt niet uit hoor," zei hij lachend, "Noem me maar gewoon Tygo."
Hij zag dat Sorcha haar voeten in het water deed en voelde zich direct een stukje minder schuldig, blijkbaar was het meer toch iets minder heilig dan hij dacht. Hij lachte in zichzelf.

Sorcha knikte. "Tygo dus." Ze glimlachte. Het meer bracht herrineringen bij haar op. Vooral aan Finbar, haar overleden broer. "Vroeger als kind kwam ik hier erg vaak met mijn broers." Zei ze tegen tygo en ze keek naar hem op. Tygo leek wel een beetje op finbar.

Tygo knikte, "Nu niet meer dan?" vroeg hij omdat ze de verleden tijd had gebruikt. Hij dacht meteen aan zijn eigen familie en meteen miste hij ze weer enorm, vooral zijn kleine zusje. Ze hadden het goed in het noorden, hij hoefde zich geen zorgen om hen te maken. Maar hij miste ze gewoon ontzettend.

" nee nu niet meer. Alleen conor en padriac zijn nog in leven en padriac zit ergens op zee dus die zien we bijna nooit." Zei Sorcha. Ze probeerde haar stem rustig te laten klinken maar er was iets een snik in te horen. " ooit waren we met z'n 7en. Nu zijn er nog maar 3 over. Ik ben de jongste van de 7 en het enige meisje." Sorcha glimlachte vaagjes.

Tygo keek haar even medelijdend aan. "Ik heb maar een zusje" zei hij," ze woont samen met mijn ouders in het noorden. Ik zie ze nu ook bijna nooit, maar dat is anders dan ze nooit meer kunnen zien." Hij keek even naar zijn voeten.
De lucht weerspiegelde in het meer, zodat het leek alsof er onder water een andere wereld was. Als kind had hij daar vaak over gefantaseerd, maar elke keer als hij in het water dook was er geen andere wereld, maar was hij gewoon koud en nat.

"Ja het is erg fijn dat je ze nog kunt zien."Zei Sorcha. Ze was blij voor Tygo dat hij zijn familie nog had."Wel jammer dat ze zo ver weg wonen." Ook Sorcha keek naar het water. het was zo helder. veel helderder dan normaal water.

Tygo knikte afwezig. Hij wist even niet meer wat hij moest zeggen.
"En je ouders dan, als ik vragen mag?" zei hij er vlug achteraan. Als ze er niet graag over wou praten moest ze dat niet doen.

"Mijn moeder is bij mijn geboorte gestorven, mijn vader is gestorven in de strijd om de eilanden." Vertelde Sorcha hem. Het verbaasde haar dat Tygo niks van haar had gehoord in het dorpje."Hoelang ben je hier nu al?" Vroeg ze hem. Misschien was hij hier nog maar kort.

"Niet lang, volgens mij," Hij dacht even na, "Volgens mij ben ik hier ongeveer 8 maanden nu."
Hij keek haar weer aan, hoorde hij haar beter te kennen dan dat hij haar kende? Hij had werkelijk geen idee.

"Het viel me namelijk op dat je het verhaal over mij en mijn broers nog niet wist." Zei Sorcha tegen Tygo. "Hier in zeven wateren weet iedereen het verhaal. Vaak krijgen reizigers het ook snel te horen."
Het was best bijzonder dat Tygo al 8 maanden hier was en dat de burgers hem nog niks verteld hadden. Sorcha fronsde haar wenkbrauwen. Ze keek weer naar het water, want het leek net alsof er iemand naar hun had zitten kijken vanaf onder het water spiegel. Sorcha trok haar benen omhoog en omklemde haar knieën met haar armen.

"ow" Tygo was even uit het veld geslagen. Hij had inderdaad nooit gehoord van dat verhaal. Maar hij was ook nog niet enorm goed bevriend geraakt met de burgers. Ach wat maakte het ook uit.
"Heb je zin om wat te gaan eten in de stad, ik heb honger" zei hij terwijl hij opstond. Hij strekte even zijn benen en keek Sorcha toen weer aan.

Sorcha keek verbaasd op. Vlug herstelde ze zich: "Ja lekker!" Zei ze en ze glimlachte breed naar Tygo. Ze sprong lenig omhoog." Ik weet nog wel een leuke herberg. Ze zijn daar erg vriendelijk." Zei ze. Ze liep het bos in en keek achterom om te kijken of Tygo achter haar aan kwam. De herberg was van de trouwste vrienden van de familie zeven wateren. Sorcha kwam er vaak.

Met snelle passen liep Tygo haar achterna. Hij volgde haar maar aangezien ze leek te weten waar de herberg was. Hij dacht dat hij wel wist welke ze bedoelde, maar wist het niet zeker. Tygo moest over een paar boomstronken en planten heenstappen om een beetje fatsoenlijk door het dichte woud heen te komen.

Sorcha kende het woud alsof het haar eigen huis was. Ze wist precies welke boom welke was. Ze kon gewoon doorlopen zonder te hoeven kijken waar ze haar voeten neerzette. Toch stapte ze niet opde bosjes of de takken op de grond. Ze had respect voor het woud. Het was al miljoenen jaren oud.

Het viel Tygo op dat Sorcha behoorlijk beheerst door het bos kon lopen zonder te struikelen of te vallen. Ze kwam hier vast heel erg vaak.
In de verte zag hij al iets wat op een winkelstraat leek en rijkhalsend begon hij iets harder te lopen.

Sorcha hoorde de stemmen van de bomen fluisteren. Ze zeiden: "Kind van het woud blijf bij ons! Blijf bij ons." Wat bedoelden de bomen? wie was het kind van het woud? Sorcha had de bomen al wel vaker deze woorden horen zeggen. nogsteeds wist ze niet wie het kind van het wou was.