Thriothe - De Hoofdstad van Brittanië

Elliot grijnsde toen ze gromde, maar grijnsde niet meer toen ze gebaren maakte, waardoor hij werd getroffen door een helse pijn. Hij liet een schreeuw horen en viel op zijn handen en knieën, schreeuwend van de pijn en hopend dat mensen hem zouden horen en zouden helpen.

Vrouwe Oonagh lachte haar meest gemene lach. "Niemand zal je horen! daar heb ik al voor gezorgt!" Vrouwe Oonagh had overal al aan gedacht. Ze liep naar de jongen toe en pakte zijn kin vast. "Ga je me nu je naam vertellen? Of moet ik je nog wat kunstjes laten voelen?" Zei ze liefjes en ze keek de jongen aan.

Elliot hield op met schreeuwen toen ze pijn weg trok en hijgde lichtjes. Hij voelde de pijn nog steeds in kleine naschokjes. Het had gevoeld alsof hij een vork in een stopcontact had gestoken, en onder stroom stond. Hij voelde de hand van Vrouwe Oonagh onder zijn kin, die zijn hoofd lichtjes optilde. Hij keek haar aan, en wou niks zeggen, maar het flapte er al uit voor hij er erg in had. 'Elliot...' zei hij zacht.

Brad liep rustig door de winkel straten. Hij was opzoek naar iets, hij wist alleen niet naar wie of wat hij opzoek was. Hij ging bij een fontein kijken en keek om zich heen. Misschien weet ik het straks, dacht hij bij zichzelf.

"Goed zou Elliot. Zou moeilijk was dat toch niet? " vroeg Vrouwe Oonagh met een valse lach in haar lippen. "Het was toch veel makkelijker geweest als je dat meteen had verteld? Dan had je geen pijn hoeven lijden." Fluisterde ze in zijn door. Ze lachte gemeen.

Brad keek nog steeds om zich heen. Hij zag een vrouw/meisje staan met de rug naar hem toe. Die rug deed hem aan iets denken en hij voelde zich aangetrokken tot haar. Achter haar zag hij vaag een jongen. Hij stond op en liep langzaam naar haar toe. Hij was als gehypnotiseerd en bleef kijken naar haar rug. Hij keek niet, hij brande zijn ogen in haar rug.

Elliot keek haar aan, zijn hazelbruine ogen wat vaagjes. Hij voelde zich duizelig door de schok, maar het was niks ernstigs. Hij schudde zijn hoofd even om tot bedaren te komen, en keek haar weer fel aan. 'Pijn lijd ik altijd, dus het maakt niet veel uit.' zei hij kort maar krachtig.

Brad stond ploteseling stil. Hij wist niet waarom, maar hij stond stokstijf. Hij keek bijna automatisch naar links. Daar zag hij een meisje aankomen lopen naast een jongen. Hij liep op haar af.

Vrouwe Oonagh Siste kwaad naar Elliot. Wat had dit jong?! zou hij het dan nooit leren?! Ze kneep in haar handen zover tot ze haar nagels in haar huid voelde boren en er druppeltjes bloed naar beneden liepen. Ze liet haar hand weer los en zag de wondjes die de nagels hadden gemaakt.